روح خدا و پیر و مراد همگان بودی و من کودکی خردسال؛ که نقش نام و کلام و چهره ات بر ضمیر خاطرم نگاشته شد. و آنچه که در خردسالی و از سر شوق و محبت و عشق و صداقت بر لوح دل حک شود، کی با گذر روزگاران محو خواهد شد؟
« هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود »...
و بعد از تو نیز، همه ی عشق و امیدمان به وجود نازنین و گرانبهای «او»ست... که عشقش شوری بر نهادمان، نهاده است...
«بنفسی انت»...